Według przekazów ewangelicznych, po pojmaniu Jezusa w Ogrodzie Oliwnym w nocy z Wielkiego Czwartku na Wielki Piątek, Apostołowie – przerażeni i zaskoczeni – rozproszyli się i uciekli. Dlatego Ewangelie nie przekazują szczegółów tego, co działo się z Jezusem podczas Jego przetrzymywania w ciemnicy przed rozpoczęciem oficjalnych przesłuchań.

Na przestrzeni wieków niektórzy święci i mistycy, głęboko zjednoczeni z Męką Chrystusa, otrzymywali duchowe wizje dotyczące tego czasu. Jedną z takich osób była siostra Leonia Nastał, Służebnica Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, która w swoich pismach opisała wewnętrzne natchnienie związane z ukrytymi cierpieniami Pana Jezusa. Miała usłyszeć w sercu słowa:

„Ile w ciemnicy wycierpiałem, jest tajemnicą, bo tam nie miałem świadka. Siepacze wśród ciemności rozpoczęli straszną igraszkę: rzucali Mną z całej siły, ciągnęli za ręce w przeciwne strony, wbijali w Ciało Moje ostre igły i szydła, deptali w różny sposób, ściskali sznurami, usiłowali wyłamać Mi palce z rąk, związali Mi oczy i bili kułakami, uderzali głową Moją o kamienny słup. Szatańska wściekłość popychała ich do coraz to nowych okrucieństw.
W Moim Sercu jednak była dobroć i litość. Składałem te męczarnie w ofierze za wszystkich ludzi, za świat cały.”

Do duchowej tradycji Kościoła należy również postać błogosławionej Marii Magdaleny Martinengo, kapucynki żyjącej we Włoszech w XVIII wieku, której Pan Jezus miał objawić 15 ukrytych cierpień, jakich doznał w ciemnicy.

To nabożeństwo, związane z rozważaniem tych tajemniczych mąk, otrzymało Imprimatur, czyli kościelną zgodę na druk, i było polecane przez papieża Klemensa XII (pontyfikat 1730–1740).

1. Zaciągnięcie Jezusa do lochu

„Powiązali liną nogi i ciągnęli Mnie po kamiennych schodach do lochu. Wrzucili Mnie do cuchnącej ciemnicy pełnej nieczystości.”

Jezus, związany i bezbronny, zostaje brutalnie zaciągnięty po kamiennych schodach do lochu znajdującego się pod domem arcykapłana Kajfasza. Tam, w ciemnej i cuchnącej celi, porzucony wśród brudu i odrzucenia, rozpoczyna swoją cichą mękę, niezauważoną przez tłumy, lecz głęboko znaczącą w duchowej rzeczywistości.

2. Biczowanie i kłucie żelaznymi szpikulcami

„Zdarli ze Mnie szaty i kłuli Mnie żelaznymi szpikulcami.”

Jezus zostaje brutalnie obnażony, pozbawiony godności i ochrony. Jego ciało, już poranione, jest bestialsko kłute ostrymi szpikulcami przez bezlitosnych oprawców. Każdy cios zadawany jest z nienawiścią, a Jezus — mimo bólu — milczy, przyjmując to cierpienie z miłości do człowieka.

3. Rzucanie Jezusem o ściany lochu

„Związanego sznurami ciągnęli po ziemi, rzucając od ściany do ściany.”

Jezus, skrępowany i bezsilny, jest brutalnie ciągnięty po kamiennej posadzce lochu. Oprawcy miotają Nim bez litości, rzucając o zimne, twarde mury. Ciało Zbawiciela zostaje coraz bardziej zranione, lecz On w milczeniu przyjmuje te upokorzenia jako ofiarę miłości i wynagrodzenia za grzechy ludzkości.

4. Upadek z belki i krwawe łzy

„Zawiesili Mnie na belce, a luźnym węźle, który się rozwiązał i spadłem na ziemię. Tą torturą rozbity płakałem krwawymi łzami.”

Zbawiciel zostaje zawieszony na drewnianej belce w sposób brutalny i prowizoryczny. Węzeł, którym był przymocowany, rozwiązuje się i Jezus spada z wysokości na twarde podłoże. Wstrząśnięte bólem ciało zalewają łzy — nie zwykłe, ale krwawe, świadczące o cierpieniu fizycznym i duchowym. To moment głębokiej samotności i wyniszczenia.

5. Rzucanie kamieniami i przypalanie

„Przywiązali Mnie do słupa i ranili Moje Ciało na różne sposoby. Rzucali we Mnie kamienie i przypalali rozżarzonymi węglami i pochodniami.”

Jezus zostaje przywiązany do drewnianego słupa, bez możliwości ucieczki. Oprawcy rzucają w Niego kamieniami, raniąc ciało i twarz, a następnie podchodzą z rozżarzonymi węglami i palącymi pochodniami, przypalając Jego skórę z nienawiścią i okrucieństwem. Jezus nie krzyczy, lecz cierpi w milczeniu — dla nas.

6. Przebijanie szydłami i włóczniami

„Przebijali Mnie szydłami, szpikulcami, włóczniami, rozrywali Mi skórę i ciało.”

Jezus otoczony jest przez oprawców, którzy nie mają już żadnych zahamowań. Każdy z nich zadaje rany ostrymi narzędziami: szydłami, włóczniami, kolcami. Ciało Zbawiciela zostaje rozrywane, a ból sięga zenitu. Jego twarz — mimo fizycznego zniszczenia — pozostaje pełna cichości, jakby mówiła: „Ojcze, przebacz im…”.

7. Rozżarzone żelazo pod stopami

„Przywiązanemu do słupa podsuwali pod bose nogi kawałki rozżarzonego żelaza.”

Jezus stoi przywiązany do słupa. Jego ciało jest już poranione i wycieńczone, a teraz oprawcy zadają Mu kolejny ból: podsuwają rozżarzone kawałki żelaza pod Jego bose stopy. Każdy krok, każdy dotyk palącego metalu staje się nowym gwoździem cierpienia, zadawanym z pogardą — ale znoszonym z pokorą.

8. Żelazna obręcz i brudna szmata

„Na głowę wgnietli Mi żelazną obręcz i oczy zawiązali Mi brudną szmatą.”

Jezus zostaje poniżony przez nałożenie na głowę żelaznej obręczy — okrutnej parodii korony. Jego oczy zakrywają brudną szmatą, odbierając Mu wzrok i godność. To nie tylko fizyczna tortura, ale też duchowe szyderstwo z Jego królewskiej natury. Związany i poraniony, pozostaje cichy wobec brutalnych oprawców.

9. Gwoździe na siedzisku

„Posadzili Mnie na siedzenie pokryte gwoździami, które wyryły na Moim Ciele głębokie dziury.”

Jezus zostaje zmuszony do siedzenia na siedzisku pełnym ostrych gwoździ. Każdy ruch, każde drżenie ciała powoduje nowy ból, nowe krwawienie. Oprawcy przytrzymują Go brutalnie, szydząc z Jego cierpienia. To jedna z najbardziej upokarzających tortur, zadanych w duchu pogardy i bluźnierstwa.

10. Ołów, żywica i gwoździe

„Na Moje Ciało wyleli rozpalony ołów i żywicę, potem gnietli Mnie na stołku pełnym gwoździ, które coraz głębiej wbijały się w Moje Ciało.”

W niewyobrażalnym bólu Jezus zostaje oblany wrzącym ołowiem i gorącą żywicą, które palą Jego skórę. Później siłą wciskają Go na siedzisko z gwoździami, które wbija się coraz głębiej w Jego ciało. Ta scena to nie tylko fizyczne wyniszczenie, ale też obraz totalnego odrzucenia i bluźnierczej nienawiści wobec Miłości wcielonej.

11. Druty w miejsce wyrwanej brody

„Na Moje poniżenie i udrękę, na miejsce wyrwanej brody powtykali druty.”

Broda Jezusa — symbol godności, męskości i świętości — zostaje brutalnie wyrwana. Na miejsce krwawiących ran oprawcy wbijają druty, szydząc z Jego cierpienia. To tortura nie tylko fizyczna, ale pełna szyderczego okrucieństwa, wymierzona w Jego boską twarz.

12. Przywiązany do belki bez możliwości oddechu

„Rzucili Mnie na belkę i przywiązali Mnie do niej tak ciasno, że zupełnie nie mogłem oddychać.”

Jezus zostaje brutalnie rzucony na ciężką, drewnianą belkę. Oprawcy wiążą Jego ciało tak mocno, że nie może się poruszyć, a każdy oddech staje się walką. To nie tylko tortura ciała, ale również duszy — całkowite odarcie z tchu, z wolności, z odrobiny ulgi.

13. Przebicie języka i deptanie

„Gdy tak leżałem na ziemi, deptali po Mnie, a jeden z nich stawiając nogę na Mojej piersi, przebił Mi cierniem język.”

Zbawiciel leży bezbronny na ziemi, związany i unieruchomiony. Oprawcy depczą Go z pogardą. Jeden z nich staje stopą na Jego piersi i z niewyobrażalnym okrucieństwem przebija język cierniem — język, który głosił prawdę i przebaczenie. To akt bluźnierczej zemsty, mający uciszyć Słowo Boże.

14. Wylanie obrzydliwości do ust

„Do ust wlali Mi najohydniejsze wydzieliny i obsypali najohydniejszymi zniewagami.”

Jezus, już całkowicie upokorzony fizycznie i duchowo, zostaje zmuszony do przyjęcia odrażających, plugawych wydzielin. Symbolicznie odrzucone zostaje wszystko, co czyste, święte i boskie. Jego usta, które głosiły słowo życia, zostają zbezczeszczone przez nienawiść ludzi.

15. Wypędzenie z więzienia

„Związawszy Mi na plecach ręce, rózgami wypędzili Mnie z więzienia.”

Związany i zraniony Jezus zostaje brutalnie wypędzony z lochu. Ręce skrępowane za plecami, całe ciało poranione, plecy spuchnięte od razów. Oprawcy biją Go rózgami, pędząc po kamiennych schodach ku nowej kaźni. To chwila przejścia: z ukrytego cierpienia ku publicznemu osądowi.