WELACJA

Mimo trudności s. Eugenia nałożyła welon 8 grudnia 1931 r.: na jeden rok. Po tej uroczystości została odesłana do macierzystego domu w Venissieux, w pobliżu Lyonu.

Tu spoczywał na niej obowiązek sprzątania, palenia w piecu, zajmowania się garderobą przełożonych. Spotkała się z atmosferą głębokiego podzielenia. Ponieważ była znieważana, z konającą duszą ukrywała się w Ojcu, za przykładem Jezusa w Getsemani. To w tym czasie poznała trzy wezwania:

Boski Ojcze, słodka Nadziejo naszych dusz, bądź znany, czczony i kochany przez wszystkich ludzi!

Boski Ojcze, nieskończona Dobroci objawiająca się wszystkim narodom, bądź znany, czczony i kochany przez wszystkich ludzi!

Boski Ojcze, dobroczynna Roso dla ludzkości, bądź znany, czczony i kochany przez wszystkich ludzi!

DO OJCA PRZEZ JEZUSA

W obliczu podziałów w domu zakonnym s. Eugenia utworzyła wraz z innymi pięcioma siostrami różnych narodowości Stowarzyszenie uprzejmości, którego dewizą było: „Do Ojca przez Jezusa, w Duchu Świętym, przez Maryję”. Oczywiście nie spodobało się to nieprzyjacielowi dusz, który - poprzez przełożonych - upokarzał ją, dokuczał i umartwiał. Pod ich wpływem nawet spowiednik Zgromadzenia odmówił spowiadania s. Eugenii. Pozwolono jej jednak poprosić o spowiedź proboszcza.

Proboszcz Deloudes zrozumiał ją i wziął w obronę. Wezwany pewnego dnia, aby jej udzielić Komunii św. podzielił ją na dwie części. Jedną zachował na stałe przy ołtarzu Matki Bożej. Płonęła przy niej świeca i nie jedna prośba została tu wysłuchana. Trwało to aż do śmierci kapłana. Przełożeni nie podzielali jego pozytywnej opinii i obrony siostry Eugenii.

Po naradzie osąd był jednogłośny: musi odejść. Otrzymała walizkę, pieniądze i polecenie odjechania pociągiem o 22.00. Odebrano jej welon i habit. Gdy przekraczała próg klasztoru spotkała proboszcza. Zaskoczony zapytał ją, dokąd się wybiera. Podjął rozmowę z przełożoną generalną, z przełożoną domu. Po długich dyskusjach oddano s. Eugenii welon i habit oraz pozwolenie udania się do swej celi. Szatan przegrał i tę walkę.

Siostra Eugenia żyła i pracowała dalej w milczeniu i głębokiej zażyłości ze swoim Bogiem, otrzymując w dniu 1 lipca 1932 r. w święto Najświętszej Krwi otrzymała Przesłanie Ojca.

NOWA PRZEŁOŻONA GENERALNA

W końcu wygasł 12-letni mandat przełożonej generalnej. Zastąpiła ją s. Ludwika, niewiasta autentycznej wiary i prawdziwej pokory, jedyna, która zrozumiała wielkość duszy s. Eugenii. Nowa przełożona okazała jej zaufanie i poprosiła, aby jej pomogła w obowiązkach, pozostając przy niej. Sama pozwoliła się kierować zasadą bycia „Córką w Synu na chwałę Ojca”. Wytrwała w tym aż do śmierci.

1933: ŚWIĘTY ROK ODKUPIENIA

Orędzie zostało przekazane. Chwała Ojca zaczęła jaśnieć i rozszerzać się. Po kilku tygodniach od wyboru matki Ludwiki s. Eugenia zaczęła jednak chorować. Gorączka nie opuszczała jej przez cały rok 1933. Rok ten przeżyła sama ze swym Bogiem i w okrutnych cierpieniach… ale w jakim szczęściu zarazem! Jej pożywieniem była odrobina osłodzonej wody i Eucharystia. Pod koniec roku ważyła zaledwie 27 kilogramów. Fakt ten wywołał wielką wrzawę pośród sióstr i odpowiedzialnych za Instytut, włączywszy biskupa. Aby się upewnić, że wszystko to było dziełem Boga, s. Eugenię oplotła istna sieć. Wszystko to dla przekonania się, że nic nie jadła w ukryciu. Trwało to 365 dni.

MISTRZYNI NOWICJATU

W r. 1934 całkowicie zdrowa s. Eugenia podjęła swe obowiązki. Klimat wokół jej osoby zmienił się. W lipcu została wybrana do Rady Głównej, w październiku zaś została niespodziewanie mistrzynią nowicjatu!

Pewnego dnia zamiatała korytarz. Podeszła do niej matka generalna i zaprowadziła ją do 25 nowicjuszek. Otwarła drzwi i przedstawiła ją, mówiąc: „Oto wasza nowa mistrzyni. Udzieli wam pouczenia.” Wyszła i zamknęła drzwi. S. Eugenia, która przecież nigdy nie nauczyła się zbyt dobrze mówić po francusku, mimo to mówiła przez 3,5 godziny o „Eucharystii - znaku jedności”.

Nowicjuszki pilnie notowały. Pierwsza konferencja s. Eugenii stała się przedmiotem rozważania i zachwytu jeszcze na długi czas. W mrokach rozbłysło więc dla niej światło. Jednak była to tylko chwila wytchnienia, której udzielił jej Ojciec nim rzucił ją w inne bitwy. Nadzwyczajne wydarzenia dotyczące jej, niebywałe wyczucie religijne, którego daje dowody, skłoniły bowiem władze Kościoła do rozpoczęcia badania.

TRUDNE BADANIE

Skład Komisji został ustalony w r. 1935: wikariusz generalny Guerry, Caillot - biskup Grenoble, jezuici Alberto i August Valencin, dwóch lekarzy, w tym jeden psychiatra. Szybko rozpoczynają się niekończące się przesłuchania, straszenie, nagany, bez przerwy ponawiane oskarżenia. Traktują ją jak heretyczkę, straszą, że zostanie odesłana do wiezienia do Włoch. Siostra ogranicza się do milczenia. Ekspertom nie udaje się doprowadzić jej do odwołania czegokolwiek. Kończą się więc przesłuchania, jednak Matka Ludwika otrzymuje polecenie odprowadzenia jej do kliniki sióstr św. Wincentego ŕ Paulo. Komisja, która postawiła sobie za cel zbadanie pochodzenia otrzymanego przez nią Orędzia Boga Ojca, postanawia pozostawić ją w tym szpitalu dla kobiet tak długo, „aż powie prawdę”. Odbierają jej habit, welon, pozbawiają Komunii św., zakazują medytacji i odprawiania drogi krzyżowej.

W wigilię Bożego Narodzenia, kiedy oczekuje na świeckie ubrania i przygotowuje się do wyjazdu do włoskiego więzienia, odwiedza ją Matka Ludwika. To spotkanie wywoła u nich obu obfite łzy. To proboszcz nakazał przywiezienie s. Eugenii do klasztoru. Ciesząc się z powrotu do swego klasztoru całuje mury celi.

27 grudnia 1935 nakładają na nią - jako karę kanoniczną - obowiązek udania się do innego domu. Jest posłuszna. W dwa tygodnie później na polecenie swego biskupa wyjeżdża do Pommiers. Biskup Guerry zapowiada jej, że badania i doświadczenia zostaną ponowione. Pociechą jest dla niej zwierzenie Matki Ludwiki, która - w dniu, w którym Eugenia została poddana ostatniemu przesłuchaniu i zadecydowano o jej zamknięciu w szpitalu - ofiarowała swe życie dla Chwały Ojca. „Czuję - powiedziała do s. Eugenii - że moja ofiara została przyjęta.” Generalna nie poprzestała na tym, lecz poleciła też namalowanie obrazu przedstawiającego Boga Ojca z Dzieciątkiem Jezus.

Stopniowo i w samej komisji dochodzi do niezwykłej przemiany. Biskup Guerry pisze pracę „Ku Ojcu”. Doczeka się tłumaczenia jej na szesnaście języków! O. August Valencin pisze „Radość w Ojcu”. Jeden z jego uczniów komponuje śpiew „Ojcze, Twym Imieniem jest czułość”. Jednak dopiero w 10 lat później komisja przekazała pokaźną dokumentację biskupowi Caillot, co pozwoliło mu wydać orzeczenie pozytywne, łaskawe dla s. Eugenii i wszystko złożono w Rzymie.

ŚMIERĆ MATKI LUDWIKI

Matka Ludwika umiera w ramionach s. Eugenii 9 lutego 1936 wyznając jeszcze: „Wierzę, że Ojciec zostanie otoczony chwałą”.

Sytuacja w Zgromadzeniu jest trudna. Sekretarka Instytutu jest chora, a wszystkie asystentki - zaawansowane wiekiem. S. Eugenia, jako główna pomocnica zmarłej Generalnej, musi więc praktycznie zupełnie sama przygotować Kapitułę generalną, aby umożliwić wybór nowej przełożonej.

SIOSTRA EUGENIA - PRZEŁOŻONĄ GENERALNĄ

I tak 7 sierpnia 1936 to s. Eugenia zostaje wybrana Matką Generalną. Jest to dzień szczególny. Zgodnie z wolą Matki Ludwiki, tak jak życzył sobie tego Bóg Ojciec przemawiając do s. Eugenii, 7 sierpnia już od trzech obchodzi się święto ku czci Boga Ojca. Dzieje się to w nowicjacie oraz w licznych domach Instytutu. Dlaczego akurat 7 sierpnia? Ponieważ jest to dzień, który następuje po Przemienieniu, w którym Ojciec dał słyszeć Swój głos na Taborze: „Oto Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Jego słuchajcie!” (Mt 17,5).

W czasie podróży do Rzymu biskup Grenoble otrzymuje od Papieża zgodę, aby zakonnice Matki Eugenii nazywano „Córkami Ojca”. Matka Eugenia rozpowszechnia pisma poświęcone Ojcu, wygłasza konferencje. Jako nowa przełożona udaje się do Rzymu i przedstawia się kardynałowi Biondi, który decyduje o:

- zakazie mówienia o Ojcu oraz zakazie świętowania Jego uroczystości;

- likwidacji wszystkich przejawów czci do Ojca ustanowionych przez Matkę Ludwikę.

Kardynał tak wyjaśnią swą myśl:

„Lepiej będzie jeśli to jezuici, dominikanie lub franciszkanie wprowadzą w Kościele ten kult. Zostanie wtedy lepiej przyjęty, niż gdyby go przedstawiła jakaś zakonnica.”

Matka Eugenia podporządkowuje się. Obowiązki Generalnej będzie pełniła przez 12 lat, do 1947 r.

SIOSTRY MATKI BOŻEJ APOSTOŁÓW

Siostry prowadzą nadal życie religijne i apostolskie. Ich wzorem jest Maryja w Wieczerniku. Ich dewizą: „Z Maryją Matką Jezusa”. Ożywia je dziecięca ufność do Ojca. Postulat trwa 6 miesięcy, nowicjat 2 lata. Szkoła zawodowa, jaką prowadzą, umożliwia im uczenie biednych kobiet przeróżnych umiejętności. Matka Eugenia otwiera nowicjaty w licznych krajach misyjnych: Dahomey, Wybrzeże Kości Słoniowej, Nigeria, Algieria, Liban…

SPOTKANIE Z RAOULEM FOLLEREAU

W 1940 roku oficer Raoul Follereau ścigany przez Niemców znajduje schronienie jako ogrodnik w klasztorze Matki Eugenii. Po wojnie stanie się znanym na całym świecie apostołem trędowatych. Nastąpiło to pod niewątpliwym wpływem Matki Generalnej.

NIECH POJMIE, KTO POTRAFI

Na koniec badania diecezjalnego, dokumentacja z korzystnym i przychylnym wynikiem została - jak pamiętamy - odesłana do Rzymu. Po jakimś czasie sama Matka Eugenia zostaje wezwana do Rzymu przez Święte Oficjum (obecnie: Kongregacja Nauki Wiary - przyp. tłum.). Zostaje jej przypomniany i utrzymany w mocy zakaz mówienia o Bogu Ojcu i szerzenia Jego kultu. Zakazuje się jej zachowania choćby linijki z tego, co napisała, pod karą ekskomuniki. Nie wolno jej o tym mówić ani spowiednikowi, ani kierownikowi duchowemu, którego zresztą ma odtąd unikać… Następnie zostaje wezwana przez Kongregację Krzewienia Wiary. Nie ma tu już biskupa Guerry, który mógłby ją obronić. Zostają jej - jako przełożonej Generalnej - przedstawione do wyboru do podpisania dwie dymisje z pełnionej funkcji… Z miłości do Boga wybiera tę, która bardziej ją upokarza. Podpisuje: „Marna siostra Eugenia”.

Wychodzi i udaje się do kościoła św. Andrzeja delle Fratti, w którym Maryja ukazała się nawróconemu żydowi Alfonsowi Ratisbonne. Tu oddaje Bogu pełnione dotąd obowiązki, ofiarowując „to małe ziarno cierpienia”, aby mogło z niego wyrosnąć drzewo jedności chrześcijan.

„Ja wiem - mówi - że będzie się usiłować zniszczyć to ziarno, ale pewnego dnia powstanie, jaśniejąc w świecie i w sercach. Od Ojca świętego do ostatniego wiernego wszyscy będą mówić o Ojcu, który jest i będzie zawsze Alfą i Omegą naszego życia, naszej wewnętrznej jedności, jedności w rodzinach i w Kościele”.

Odnawia swe ofiarowanie się Maryi i pozbawiona wszystkich funkcji udaje się do Marino, do jednej ze swoich fundacji.

PRZEŚLADOWANIA TRWAJĄ

W klasztorze tym zostaje jej powierzona na dwa lata piecza nad sierotami. Otacza ją jednak atmosfera nieufności. Słyszy pod swym adresem wiele przykrych uwag, ale milczy.

Potem wysyłają ją do Palermo. Tu zajmuje się przychodnią i uczy religii. Siostry nie akceptują jej, a spowiednik Wspólnoty nakazuje jej spalenie pism Ojca. Matka Eugenia posiada jeszcze tylko jedną kopię, która - wobec takiego polecenia - ginie w piecu. Następnie wzywa ją arcybiskup Ruffini. Stwierdza: „Kiedyś była siostra kamieniem węgielnym Instytutu, teraz jest siostra kamieniem zawadzającym, kłodą. Proszę zostawić Instytut Matki Apostołów i założyć inny, Instytut Jedności. Daję na to jeden miesiąc czasu, w przeciwnym razie opuści siostra Palermo.”

Ponieważ listy z prośbą o zgodę na założenie nowego zgromadzenia pozostają bez odpowiedzi s. Eugenia zostaje wysłana do Holandii, gdzie czeka na zwolnienie ze złożonych przez nią ślubów w Instytucie. Otrzymuje je pod koniec roku wraz z listem, jaki ma doręczyć biskupowi. List, którego treści nie zna, zakazuje założenia przez nią nowego zgromadzenia Jedności.

Kiedy w r. 1953 wraca do Włoch, musi poddać się leczeniu w szpitalu. Zostaje równocześnie zobowiązana do odesłania do Palermo habitu, welonu i obrączki. W zamian za to otrzymuje walizkę, w której znajduje się bluzka bez rękawów, krótka spódniczka i inne „światowe” wyposażenie. Oto na co zamieniono jej posag, którego przygotowanie zajęło jej 8 lat bardzo ciężkiej pracy. Zwrócono jej też 16 tysięcy lirów, które w sumie wniosła do Instytutu. Dzięki tym pieniądzom płaci za leczenie i kupuje materiał na uszycie stosownej sukni.

Wysłanniczka z Palermo udaje się z nią do biskupa, który powiadamia ją o otrzymaniu listu Świętego Oficjum. Po jego lekturze oświadcza jej: „Niech siostra czyni dobro i kontynuuje swą pracę!” Oto zachęta, która ma jej wystarczyć do pracy w dzielnicy ubogiej, pozbawionej światła, kościoła, mieszkania…

NOWE DZIEŁO

W tej sytuacji Matka Eugenia postanawia wyjechać do Francji, w której spotyka się ze wspaniałomyślnymi przyjaciółmi z dawnych czasów. Wracając na południe Włoch ma już więc dość pieniędzy, aby zakupić 5 ha terenu. Kiedy dochodzi do podpisania aktu własności, jedna z sióstr z Palermo prosi, aby jedynie jej imię figurowało jako właścicielki, w przeciwnym razie biskup nie zgodzi się na stworzenie planowanego dzieła. Matka Eugenia zgadza się sądząc, że spełnia polecenie biskupa.

Dzieło się rozrasta, trwa budowa kościoła w mieście, z którego biskup został wygnany kamieniami, a mury pokrywają napisy: „Śmierć księżom i zakonnicom!” A jednak - okazując miłosierną miłość - Matka Eugenia zdobędzie ubogich. Marzy jeszcze o otwarciu nowicjatu w Mediolanie. Postanawia jednak w tej sprawie zasięgnąć rady u Ojca Pio. Na zakończenie Mszy św. słyszy jego głos mówiący: „Po co Mediolan lub Genua? Jedź do Rzymu! Moi duchowi synowie ci pomogą!”

DOŚWIADCZENIA, KTÓRE NIE MAJĄ KOŃCA

Po wielu nowych bolesnych doświadczeniach Matka Eugenia znajduje się w końcu w Rzymie, w Anzio: sama i chora. Zajmuje się grupą 40 dzieci. Zwraca się do Chrystusa ukrzyżowanego i słyszy: „Na co się skarżysz? Masz chociaż szatę. Mnie przybito do krzyża nagiego.”

Mogłoby się wydawać, że jej cierpienie i upokorzenie - u którego źródeł było przekazanie jej słow Boga Ojca - osiągnęło już szczyt. Tymczasem są przed nią jeszcze nowe doświadczenia. I tak pewnego dnia wieczorem ktoś dzwoni do drzwi jej mieszkania. Przed bramą stoi policyjny furgon.

- Elisabetta Ravasio?

- To ja.

Policja zabiera ją do Rzymu. Nie wie, dlaczego, przecież nie czyta gazet! A to na ich pastwę została wydana tego ranka. Napisano o niej: „Zakonnica - miliarderka”!

Samochód policyjny zatrzymuje się przed więzieniem Rebilla. Matka Eugenia spędzi w nim 4 miesiące, w większości w izolatce. Na początku spoglądają na nią z zaciekawieniem. A ponieważ każdego dnia udaje się na mszę św. niektóre więźniarki zaczynają jej towarzyszyć. W końcu wszystkie przystępują do sakramentu spowiedzi. Opuszczając to miejsce powie s. Eugenia szczerze: „Chętnie bym tu została. Nigdy nie byłam tak szczęśliwa, jak w więzieniu.”

O co ją właściwie oskarżono? O stworzenie nowego zakonnego Instytutu Jedności. Jego celem miało być rzekomo osiąganie niedozwolonych korzyści materialnych przez wyłudzanie pieniędzy i żebranie pod pretekstem religijnym. Nałożono na nią karę w wysokości 100 milionów lirów.

Oto całe burzliwe życie zakonnicy, której Bóg Ojciec zechciał powierzyć Swe słowa dla całej ludzkości. Wszystkie te prześladowania - które spadły na wybrane przez Boga narzędzie - zaciążyły tak mocno na tworzącej się wspólnocie, że pozostawała ona ukryta. Trwało to aż do śmierci założycielki, w dniu 10 sierpnia 1990 r. Kilka zakonnic kontynuuje jej dzieło w oczekiwaniu na realizację danych jej obietnic. Ogłoszenie Roku 1999 Rokiem Ojca przez Papieża Jana Pawła II zdaje się być dobrą ich zapowiedzią.

Powiedziałem, że jej wykształcenie było niedostateczne, ale z powodów niezależnych od jej woli; długa choroba matki zmusiła ją, bardzo jeszcze młodą, do starań o dom, co było powodem częstego opuszczania szkoły. Później nastąpiły, aż do wstąpienia do klasztoru, ciężkie lata w fabryce, gdzie pracowała jako tkaczka. Pomimo tych zasadniczych braków, których następstwa są widoczne w jej sposobie pisania i w ortografii, Matka Eugenia prowadzi wiele konferencji dla swojej wspólnoty. Należy wziąć pod uwagę, że sama redagowała pisma okólne dla Zgromadzenia oraz umowy zawierane z zarządami miejskimi lub radami nadzorczymi zakładów leczniczych powierzonych siostrom Matki Bożej Apostołów. Pełniła długoletnie funkcje kierownicze.

Ma jasne i właściwe rozeznanie w każdej sytuacji, także w sprawach sumienia. Jej dyrektywy są jasne, wyraźne, szczególnie praktyczne. Zna każdą z osobna ze swoich 1400 córek, ich zdolności, zalety i w ten sposób udaje się jej przydzielając różne zadania wybrać najodpowiedniejsze. Posiada też dogłębną, osobistą znajomość potrzeb i zasobów swego Zgromadzenia oraz sytuacji każdego domu. Wizytowała wszystkie swoje misje.

Pragniemy też podkreślić jej zmysł przewidywania. Wprowadziła wszystkie niezbędne zarządzenia, aby w przyszłości każdy zakład leczniczy i szkolny dysponował siostrami dyplomowanymi i miał to, co potrzebne do życia i rozwoju. Wreszcie szczególnie interesujące wydaje mi się zwrócenie uwagi na fakt, że Matka Eugenia zdaje się być obdarzona usposobieniem stanowczym, poczuciem realizmu i wolą twórczą. W przeciągu 6 lat powołała do życia 67 fundacji i potrafiła wprowadzić w Zgromadzeniu istotne potrzebne ulepszenia.

Jeżeli uwydatniam cechy jej inteligencji, osądu i woli, zdolności administracyjne to dlatego, że wydaje mi się, iż definitywnie rozpraszają wszystkie hipotezy formułowane podczas procesu, których nie można było utrzymać: hipotezy o halucynacji, złudzeniach, spirytyzmie, histerii, obłędzie.

Życie Matki jest stałym potwierdzeniem i manifestacją jej równowagi umysłowej i ogólnej i, również dla bliskich obserwatorów, ta równowaga zdaje się być dominującą cechą jej osobowości. Inne hipotezy sugestii i manipulowania mające pobudzić badających do zadania sobie pytania, czy nie znajdują się w obecności natury bardzo wrażliwej, prawdziwego szlifowanego zwierciadła, odczuwającego skutki wszystkich wpływów i sugestii, zostały również zdementowane przez codzienną rzeczywistość.

Matka Eugenia, jakkolwiek obdarzona wrażliwą naturą i żywym temperamentem udowodniła, że nie wyróżniała nikogo i że daleka od poddawania się wpływom uwag ludzi, potrafiła bronić swoich planów, swojej działalności, realizacji projektów i narzucać je innym przez osobiste oddziaływanie. Prosty fakt więcej ukaże, niż wszelka ocena: następnego dnia po swoim wyborze na Przełożoną Generalną musiała przystąpić do nominacji kilku przełożonych. Nie zawahała się przed dokonaniem wymiany jednej z nich, chociaż ta dopiero co głosowała za nią, a lądując w Egipcie dowiedziała się o cofnięciu poruczonej jej funkcji pocztą lotniczą.

2. Przedmiot misji.

Przedmiot misji, który byłby powierzony Matce Eugenii jest sprecyzowany i z doktrynalnego punktu widzenia wydaje mi się słuszny i stosowny.

Przedmiot ścisły: poznać i czcić Ojca, przede wszystkim przez ustanowienie specjalnego święta, o które proszony jest Kościół. Proces ustalił, że święto liturgiczne ku czci Ojca mieściłoby się w zarysie całego katolickiego kultu, zgodnie z tradycyjnym duchem modlitwy katolickiej, która wznosi się ku Ojcu za pośrednictwem Syna, w Duchu Świętym, jak to wykazują modlitwy Mszy i liturgiczne ofiarowanie chleba i wina Ojcu w Świętej Ofierze. Z drugiej strony jest rzeczą dziwną, że nie istnieje żadne specjalne święto ku czci Ojca: Trójca Święta jest czczona jako taka, Słowo i Duch Święty są czczeni w ich misji, w ich przejawach zewnętrznych, tylko Ojciec nie ma własnego święta, które zwróciłoby uwagę chrześcijan na Jego Osobę. Jak wynika z dostatecznie szeroko przeprowadzonej ankiety wśród wielu wiernych z różnych klas społecznych, a nawet wśród licznych kapłanów i osób konsekrowanych, tę nieobecność liturgicznego święta ku Jego czci przypisuje się faktowi, że: „Ojciec nie jest znany, nie modli się do Niego, nie myśli się o Nim”. Kto przeprowadzał badania, odkrył też ze zdziwieniem, że wielka liczba chrześcijan oddala się od Ojca, gdyż widzą w Nim groźnego Sędziego. Wolą zwracać się do ludzkiej natury Jezusa i wszyscy oni proszą Chrystusa, by osłaniał ich przed gniewem Ojca!

Pierwszym skutkiem specjalnego święta byłoby wniesienie porządku w pobożność wielu chrześcijan i przypomnienie im zalecenia Boskiego Zbawiciela: „Wszystko to, o co prosić będziecie Ojca w Imię moje…” i następnie: „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz…”. Jednocześnie liturgiczne święto ku czci Ojca pomogłoby im także podnieść wzrok ku temu, którego św. Jakub Apostoł nazywał: „Ojcem świateł, od którego otrzymujemy każde dobro i wszelki dar doskonały…” Przyzwyczaiłoby dusze do zauważania dobroci Bożej, dobrodziejstw Boga i Jego ojcowskiej Opatrzności i że ta Opatrzność jest właśnie Opatrznością Boga Trójjedynego; i to przez Swoją Boską naturę wspólną Trzem Osobom Bóg wylewa na świat niewypowiedziane skarby Swego nieskończonego miłosierdzia.

Wydawałoby się przeto na pierwszy rzut oka, że nie ma żadnego specjalnego powodu do czczenia Ojca w szczególności, jednak czy to nie Ojciec właśnie posłał Syna Swojego na świat? Jeżeli w najwyższym stopniu sprawiedliwe jest oddanie czci Synowi i Duchowi Świętemu za ich widoczne przejawianie się, czy nie byłoby sprawiedliwe i słuszne składać dzięki Bogu Ojcu, jak wymagają tego prefacje mszalne, za dar, który On nam uczynił ze Swego Syna?

Przedmiot właściwy tego specjalnego święta rysuje się więc w sposób jasny: czcić Ojca, dziękować Mu, wielbić Go za to, że dał nam Swego Syna. Jednym słowem, jak dokładnie mówi orędzie: czcić Go, dziękować Mu i wielbić Go jak Twórcę Zbawienia. Składać dziękczynienie Temu, który tak bardzo umiłował świat, że dał Syna Swego Jednorodzonego, aby wszyscy ludzie, zjednoczeni w Mistycznym Ciele Chrystusa, w tym Synu stali się dziećmi w Nim.

Czy w chwili, w której świat skołowany doktrynami laicyzmu, ateizmu i współczesnymi filozofiami nie zna już Boga, prawdziwego Boga, święto to nie dałoby wielu ludziom poznać Ojca żyjącego, którego objawił nam Jezus, Ojca miłosierdzia i dobroci? Czy nie przyczyniłoby się do wzrostu liczby tych czcicieli Ojca „w duchu i prawdzie”, których Jezus zapowiedział? W chwili, w której świat wstrząsany morderczymi wojnami odczuwa potrzebę poszukiwania trwałej podstawy jedności dla zbliżenia między narodami, święto to przyniosłoby mocne światło pouczające ludzi, że wszyscy oni mają tego samego Ojca w Niebie: Tego, który dał im Jezusa, ku któremu ich przyciąga jako członków Jego Mistycznego Ciała w jedności tegoż Ducha Miłości!

W chwili, w której tak wiele dusz wycieńczonych lub zmęczonych doświadczeniami wojny mogłoby gorąco pragnąć zwrócić się ku głębokiemu życiu wewnętrznemu, czy to święto nie byłoby zdolne poruszyć je „od wewnątrz”, aby adorować Ojca, który jest ukryty, i aby ofiarować się w synowskiej i szczodrej ofierze Ojcu, jedynemu źródłu życia Trójcy Świętej w nich? Czy takie święto nie porwałoby ku życiu nadprzyrodzonemu, logicznie pociągającemu dusze ku Ojcu w duchu dziecięctwa? W duchu wiary ludzie zdawaliby się wtedy na Wolę Ojca.

Z drugiej strony, odrębny od tego zagadnienia specjalnego święta i jakiejkolwiek decyzji Kościoła w tym względzie, jest tutaj problem doktryny. Wybitni teolodzy uważają, że teoria więzi duszy z Trójcą Świętą powinna być pogłębiona i że mogłaby być dla dusz źródłem światła o życiu w jedności z Ojcem i Synem, o którym mówi św. Jan - zaufany Jego Najświętszego Serca - o uczestnictwie w życiu Jezusa, Syna Ojca, poprzez upodobnienie się do Niego, szczególnie w Jego synowskiej miłości do Ojca.

Cokolwiek wyniknie z tych teologicznych problemów, chcę tu podkreślić ten fakt: nie mająca wykształcenia teologicznego biedaczka oświadcza, że otrzymuje od Boga wiadomości, które mogłyby być doktrynalnie bardzo cenne. Wymyślone konstrukcje jakiejś wizjonerki są ubogie, jałowe, niespójne. Tymczasem orędzie, o którym Matka Eugenia mówi, że zostało jej powierzone przez Ojca, jest owocne, naznaczone harmonijnym połączeniem dwóch cech czyniącym je bardziej wiarygodnym. Z jednej strony mieści się w tradycji Kościoła, nie wnosi nowości. To mogłoby wzbudzać podejrzenia. Orędzie nieustannie powtarza, iż wszystko już zostało powiedziane w objawieniu Chrystusa o Ojcu i że wszystko jest w Ewangelii. Z drugiej strony orędzie wyjaśnia, że ta doniosła prawda o poznaniu Ojca domaga się ponownego przemyślenia, pogłębienia, wcielenia w życie.

Widoczna jest dysproporcja między nieudolnością narzędzia - niezdolnego do samodzielnego odkrycia tego rodzaju doktryny - a głębią przekazywanego przez Siostrę orędzia. Czyż nie pozwala to dostrzec, że inna wyższa przyczyna, nadprzyrodzona, Boska wdała się w powierzenie jej tego Orędzia? Nie widzę, jak można by po ludzku wytłumaczyć odkrycie przez Siostrę idei, której oryginalność i owocność dociekliwi teolodzy bardzo powoli dopiero dostrzegali.

Również inny jeszcze fakt wydaje mi się bardzo sugestywny: kiedy Siostra Eugenia oświadczyła, że miała objawienia Ojca, badający ją teolodzy odparli jej, że objawienia Ojca są same w sobie niemożliwe i że jeszcze nigdy w historii nie miały miejsca. Obiekcjom tym Siostra oparła się, wyjaśniając po prostu: „Ojciec powiedział mi, żebym opisała to, co widziałam. On prosi Swoich synów teologów, żeby szukali”. Siostra nigdy niczego nie zmieniła w swoich wyjaśnieniach, przez długie miesiące potwierdzała swoje zapewnienia.

To dopiero w styczniu 1934 roku teologie odkryli u samego św. Tomasza z Akwinu odpowiedź na zarzuty, które podnosili. Odpowiedź wielkiego Doktora dotycząca rozróżnienia między objawianiem się a misją była jasna. Pokonała przeszkodę, która paraliżowała cały proces. Wbrew uczonym teologom rację miała niewykształcona ignorantka. Jak po ludzku wytłumaczyć, także w tym przypadku, światło, mądrość i wytrwałość Siostry? Fałszywa wizjonerka usiłowałaby dostosować się do wyjaśnień teologów. Siostra nie ustępowała: oto nowe powody, dla których jej świadectwo wydaje się być godne ufnej obrony.

W każdym razie to, co wydaje mi się zasługiwać na uwagę, to przybrana postawa rezerwy wobec cudowności. Fałszywe mistyczki wysuwają ją na pierwszy plan, widząc raczej tylko rzeczy niezwykłe. W przypadku Siostry postawiona jest ona na drugim miejscu jako próba i sposób. Nie ma egzaltacji, jest harmonia wartości, która stwarza dobre wrażenie.

O badaniu przeprowadzonym przez teologów niewiele mogę powiedzieć. Czcigodni ojcowie Alberto i Augusto Valencin są poważani dla swego autorytetu w dziedzinie filozofii i teologii i dla swej wiedzy także o życiu duchowym. Musieli już wcześniej wdawać się w sprawy tego rodzaju, które i teraz zostały poddane ich badaniu. Wiemy, że uczynili to z wielką roztropnością. Dlatego nasz wybór padł na nich. Jesteśmy im wdzięczni za współpracę ofiarną i prawdziwie sumienną. Ich świadectwo na korzyść Siostry i przychylenie się do nadprzyrodzonego wyjaśnienia całości wydarzeń ma wielką wartość, bo ociągali się przez długi czas, początkowo wrodzy i sceptyczni, później wahający. Powoli przekonywali się, uprzednio podnosząc wszelkiego rodzaju zarzuty i poddając Siostrę ciężkim próbom.

Wnioski

Wedle mej duszy i sumienia, w najżywszym poczuciu odpowiedzialności wobec Kościoła oświadczam: jedynie przyjmując interwencję nadprzyrodzoną i Boską, można dać logiczne i zadowalające wyjaśnienie ogółu wydarzeń. To wyjątkowe wydarzenie, pozbawione wszystkiego, co je otacza, wydaje mi się pełne szlachetności, podniosłości i nadprzyrodzonej owocności.

Prosta zakonnica wezwała dusze do prawdziwego kultu Ojca, takiego jakiego uczył Jezus i jaki Kościół ustalił w liturgii. Nie ma w tym nic niepokojącego, nic innego tylko wielka prostota i zgodność z prawdziwą doktryną. Nawet gdyby pominąć cudowne zdarzenia towarzyszące temu orędziu, zachowałoby ono i tak całą swoją wartość. Kościół - niezależnie od osobliwego zdarzenia związanego z Siostrą - wypowie się, czy idea specjalnego święta może być przyjęta ze względów doktrynalnych.

Wierzę, iż Siostra dostarcza nam wielkiego dowodu autentyczności misji przez sposób, w jaki stosuje w realnym życiu piękną, przypominaną nam przez siebie doktrynę. Uważam za właściwe pozwolić jej kontynuować to dzieło. Wierzę, że jest w nim palec Boży i - po 10 latach badania, rozważania i modlitwy - błogosławię Ojca, że zaszczycił wyborem moją diecezję, jako miejsce tak wzruszających objawień Jego miłości.

Aleksander Caillot

Biskup Grenoble w okresie, w którym zostało dane Orędzie